Lidmaatschap NN-Open met oranje (l)(t)intje

Sinds afgelopen vrijdag ben ik dan lid van NN-Open. Hoe dat voelt? Welnu eigenlijk voelt het heel goed want ik stimuleer daarmee de gedachte van een duurzame wereld. Duurzaam in een iets andere context dan in de bouw of in het terugwinnen van grondstoffen, maar wel omdat daarmee hardware, software, besturingssystemen en methodes en methodieken van ons allemaal worden. Zogezegd collectief bezit volgens de regels die daarvoor gelden. Het is een sociaal standpunt die de wereld verbetert, en een standpunt die regelrecht tegenover verrijking staat. Verrijking van sommigen in geld dan wel te verstaan.

Want voor ons allemaal geldt dat dit verrijking in intellectueel opzicht betekent.

Moeten de commerciele ‘closed’ source partijen nog steeds werken aan hun compelling events?, waarmee grote hoeveelheden product kunnen worden afgezet.

Voorbeeld: Microsoft laat nu alleen in haar laatste versie van Office een ODF/PDF convertor toe. Dit betekent dus dat als je binnen de overheid of het onderwijs zit en je een oudere versie gebruikt, je eerst zult moeten upgraden, wat weer een enorme geldverslindende operatie inhoudt.

Overheid hier kun je enorm op licentiekosten bezuinigen door de stap, voor eens en voor altijd te nemen, doe het nu …het is nu crisis en je legitimeert daarmee meteen dat je voor kostenbesparing gaat.

Wil dat dan zeggen dat er met Open Source / Open Standaarden software nooit iets mis kan gaan? Natuurlijk kan ook daar iets mee mis gaan, dat ligt dan nog niet direct aan de software.

De gemeente Haren kan er over meepraten, het betekent alleen maar dat je volwassen aan het worden bent en dat je je nu realiseert dat de ‘O’ wereld een wereld is waar we mee verder kunnen. 

De vereniging NN-Open heeft daarom nog steeds verschillende functies, intern voor de leden en extern voor de mensen die nog niet zo goed de stapjes durven te zetten die nodig zijn om over te gaan.

Zolang er ICT architecten rondlopen die verkondigen dat ze Open Source buiten hun deur willen houden, betekent het dat er in alle lagen van de bevolking nog mensen zijn die op een of andere manier gecompromitteerd worden door de belangen van enkele grote partijen. En dat is geen nieuwe discussie, maar daarmee wordt wel een taboe doorbroken door ook dit te betrekken in het integriteits vraagstuk.

Open software en open standaarden zijn voor mij duurzame software en duurzame standaarden. En hiermee kan ook een certificaat of lintje worden uitgedeeld aan die bedrijven of instellingen die er gedeeltelijk of geheel al mee werken. Wist u dat VC’s in de USA eisen dat een bedrijf ‘O’ spullen gebruikt? Alleen maar omdat ze niet willen dat hun geld verbrandt wordt aan dure licenties, als het ook zonder kan.

De gemeente Haren verdient het daarom als eerste Gemeente in Nederland een NN-Open lintje te ontvangen op Koninginnedag.

Optreden Das Kapital in Grand Theatre is een statement

Zaterdagavond 25 april speelde Das Kapital in het Grand Theatre in Groningen. Das Kapital is een ‘frans’ trio die bestaat uit Daniel Erdman (tenorsax), Hasse Poulsen (gitaar) en Edward Perraud (drums). Er worden werken gespeeld uit de dertiger en veertiger jaren van de Oostenrijkse componist Eisler.  Deze componist is vooral bekend om zijn werken die hij geschreven heeft voor het toneel voor de werken van Brecht.

De avond werd gevuld door een prachtig op elkaar ingespeeld trio, die hele verrassende wendingen kende. Puur jazz vanwege het hoge gehalte aan improvisatie. In beide sets bleef ondanks die improvisatie in alle opzichten  de dramatiek en expressie van toentertijd overeind.

De crisis, opkomend Nazisme en vooral de hunkering of zelfs vlucht en naiviteit uit die tijd kwamen in het optreden goed tot uitdrukking. Vooral, als je dat op het nu projecteert, is deze samenstelling met deze muziek enorm actueel te noemen.  Ja het kan zelfs worden opgevat als een waarschuwing aan het huidige establishement. Wie pikt mijn baantje in, he er zit nog een externe laten we die er ook uitwerken, dan hebben we de hoofdprijs en ja dat soort van anti solidariteits principes worden op dit moment ook in het bedrijfsleven met name gevoeld, daar waar krimp aan de orde is. Om maar te zwijgen over de ‘toupetten’ politiek van bepaalde personen die op dit moment de peilingen aanvoeren.

Prachtig zoals de slagwerker het geheel een extra visuele beleving geeft, voortdurend trekt hij de aandacht waarbij de balans door de tenor en de gitaar op prachtige wijze bewaard blijven. Het boeide van begin tot eind. Dat heb ik slechts zelden in een concert meegemaakt. Als hoogtepunt van de avond mag genoemd worden het nummer ‘Ohne Kapitalisten geht es besser’, maar eerder al viel op dat er caraibische invloeden gebruikt werden op het moment dat het over opkomend Nazisme ging, dat zijn vileine opmerkingen in wat genoemd mag worden een statement. Chapeau Das Kapital!

Heerlijk rustig weekend voor Matthijs en de andere kinderen

Zaterdag geen voetbal voor Matthijs, vanwege zijn ongeluk in de week hiervoor. Ellen is nog met Matthijs naar het ziekenhuis geweest om te kijken of er iets gebroken was. Er is gelukkig niets gebroken of gescheurd. Wel is Matthijs van de val volkomen stijf. Als je door een hockeystick tussen je benen valt dan is dat heel abrubt. Je spieren in je lichaam reageren daar op door in een split second samen te trekken om alle organen te beschermen. Zo’n reactie van het onderbewuste noemt men ook wel een auto-reactie. De stijfheid die je dagen daarna nog voelt is het bewijs van deze natuurlijke bescherming. Matthijs liep de dagen daarna met een mitella om. Voor de spieren is het echter beter om te bewegen als dat kan vanwege de pijn. Aan het eind van de dag was Matthijs letterlijk op en ging de mitella er als vanzelf weer om. Wel moei om te zien hoe een geodgetrainde jongen van 9 jaar dan zelf zijn grenzen leert vinden.

De zaterdag was de verjaardag en de opa en oma’s worden dan veelvuldig gevraagd om mee te doen en mee te gaan naar het speeltuintje. Er zijn er daar verschillende van in de Hoornse Meer, ook een hele natuurvriendelijke of groene speeltuin. 

‘s Avonds valt Matthijs opnieuw en heeft hij opnieuw pijn. Na een kinder-asperine ligt hij al snel op bed als de laatste gasten vertrokken zijn. 

Zondagochtend lekker uitgeslapen en uitgebreid ontbijt. Niet zoals met Pasen, maar toch de kinderen aten flink, wat altijd leuk is om te zien, want of ze hebben honger en nemen veel of het is gezellig en ze eten door omdat het gezellig is.

Matthijs en ik gingen daarna naar de sportschool en Julia en Anne bleven thuis om uitgebreid bad te nemen. Toen we terug kwamen zagen ze er blinkend schoon uit, net als het huis, want Anne had uit eigener beweging gestofzogen en gedweild. Fantastisch meid is het. Matthijs heeft toen de vlaggetjes opgeruimd en Julia was lekker aan het spelen. Na het middag eten hebben we de picknickmand tevoorschijn gehaald en deze gereedgemaakt voor de middag. We hebben Charlotte gebeld en zijn via de Macro naar Borger gereden waar we het boomkroonpad bezorgd hebben. 

Eerst de picknick en toen de wandeling door de toppen van de bomen. Heerlijk ontspannen zo’n weekend.

De foto’s van het bezoek aan het Boomkroonpad.

Verjaardag en ‘housewarming party’

Verslag van een geslaagde dag, die begon met zingen op bed met de kinderen. Dat was natuurlijk minder leuk dan andere jaren, maar de kinderen hadden duidelijk hun best gedaan om zelf cadeaux’s te bedenken voor mij. En dat proef je er aan af. Daar groei je van als vader. Ik vind het heel knap van Anne Julia en Matthijs, hoe ze mijn behoeftes hebben gepeild en daar conclusies aan hebben weten te verbinden die precies goed zijn ingepakt.

Ellen bedankt dat je ze hebt geholpen met het kopen en inpakken van de cadeau’s. Dat moet je wel zwaar gevallen zijn.

Vervolgens de hele boel klaarzetten voor het feest, vlaggetjes ophangen met Opa en Oma, boodschappen hadden we met zijn allen al gedaan bij de Jumbo een week vooraf, bij de Macro, Super de Boer en Albert Heijn, het zal de gasten aan niets ontbreken was ons credo.

Via mijn ouders kreeg ik een mooie kaart van mijn Tante, ik ben werkelijk zo uit de ‘roller coaster’ gestapt en heb nog geen tijd gehad om verhuiskaarten te verzenden. Ik moet ook de adressen nog overschrijven in het nieuwe adresboekje.

Afijn ik ben vele cadeau’s rijker en was aangenaam verrast door de grote opkomst. Mensen bedankt voor jullie komst.

Josephien en Jennifer ook nog hartelijk dank voor jullie geweldige inzet. En natuurlijk niet te vergeten de barvrouw zelf, Anne wat kan jij goed bier tappen. Je kunt op het Preadinius zo in de kroeg gaan solliciteren.

Skieen in Solden (the big four?)

Skieen in Solden, in het tweede weekend van maart. Het eerste weekend van maart werd ons door de neus geboord. Het heeft echter niets aan de pret mogen afdoen, sterker nog het moest kennelijk zo zijn want alle omstandigheden kwamen naar ons toe. Geweldige sneeuw die o.a. die week ervoor was gevallen en drie dagen veel zon. Wat wil een skieer nog meer.

Sanjo is de collega die mee was als een soort Zest4Snow maar dan louter ECM. We noemen het de moeite waard en plannen voor volgend jaar zeker een nieuwe lang weekend. Zie de foto’s en je bent om. Suzanne aus Wien, Birgit aus Die Schweiz, die meadel aus Bremen, de drie russische wodkaslurpers, de dame van het restaurant en mijn Sophie Maria de wondeschone Huttenwirtin van de Gampe Thaya, die waren in elk geval debet aan een hoop vertier.

Sanjo en ik hebben in 2,5 dagen het hele gebied, dwz. alle pistes 1 of meerdere keren geskied, omdat ik er de weg ken. D.w.z. we hebben alle 4 de pistes boven de 3000 gedaan, deze worden ook wel de Big Three genoemd. Snap jij het nog? Iedereen is het er namelijk over eens dat het er volgens de kaart toch 4 zijn die boven de 3000 zitten. Deze keer waren die pistes ook echt allemaal open. Dit was duidelijk anders dan toen ik er met Ellen was, toen bleven sommige pistes waaronder de 4e 3000’er dicht. Ook was de steile afdaling die eerst met rood werd aangegeven, die was nu duidelijk als zwart te boek gesteld.

Als de witte vlag omhoog gaat

Recent ben ik door de roller coaster gegaan die in dit verhaal beeldend moet maken zoals de scheiding van ellen op mij is overgekomen. Een scheidingstraject plotsklaps is begonnen op 1 november en inmiddels nagenoeg is afgerond met alle convenanten en overeenkomsten en doorgeknipte credit-cards aan toe. Uiteindelijk is het me gelukt om het gehele spel terug te managen van advocaat naar mediator, maar in het resultaat is alleen de portemonee er mee opgeschoten.  Het is een oorlogssituatie zo noemde een buurvrouw het. Ik ben het niet met haar eens, maar als je er zo in gaat dan krijg je natuurlijk oorlog en omdat ze ook met mijn ega praat is dat natuurlijk een zekere stellingname die onbewust beinvloedend werkt. Aanvankelijk leek de situatie op eerdere situaties die ik met haar heb meegemaakt: ze is overspannen. De tekenen daarvan komen in de vorm van een terugtrekkend sociaal leven, tot het afzetten tegen anders normale zaken als buren die opeens niet meer deugen, vrienden en vriendinnen die het moeten ontgelden en ja plotseling ben jij het die in het middelpunt staat en als kop van jut mag dienen. En zo begint een rollercoaster die eindigt op een verlaten strand, met stukken hout en nog net de naam van de kinderen op het de zijkant van een kist te lezen zodat je nog net beseft dat je er drie hebt en dat je god op zijn blote knieen mag danken dat je ze ueberhaupt nog mag zien.  Want o o wat wordt er met grof geschut gewerkt want ja het is oorlogstijd. Maar steeds heb ik in een goede afloop geloofd en steeds zag ik mogelijkheden voor een staakt het vuren…afspraken leken solide te zijn maar plots was er die onomkeerbaarheid….kennelijk klapt dan ergens een schakelaar om en is het werkelijk oorlog, wat er dan begint is een soort sneeuwballen gevecht wat zich opeens in een lawine omzet. De advocaat staat dan opeens op je deurmat en zelf moet je daar wel in mee. Het is per slot van rekening oorlog en oh wee als je tranen laat vloeien van emotie…nee dan ben jij die zwakke hond die nog eens met de stok wordt geslagen die gevonden is om jou mee te slaan of terug te slaan, want terugslaan is in oorlogstijd immers heel gewoon. De middelen worden niet meer getoetst alles lijkt geoorloofd. Een weg terug is er niet meer, of toch? Als de witte vlag omhoog gaat dan ….is volharding te zien als een mens die is veranderd in een ijsklomp die krampachtig grijpt naar zaken die de buitenwereld in een volledige metamorfose moeten doen geloven. Nee leuk is anders, die rokende puinhopen van de oorlog, maar goed dat er een witte vlag omhoog gaat….wie houdt die vlag ook al weer omhoog, of ben ik het zelf, om maar een einde te maken aan wat je strijd zou kunnen noemen om de bovenste positie aan de onderhandelingstafel. Aan je kinderen is het nauwelijks uit te leggen, jij wilt niet maar zijn dramt gewoon door. Om gek van te worden en je zult het meemaken, het gebeurt je een paar keer dat je helemaal doordraait. Neen dat mag niet want dat wordt weer tegen je gebruikt, oeps met de kogelbescherming op aan moet je dus door…en door en door want het is immers oorlog…..als de witte vlag omhoog gaat wil dat natuurlijk nog niet zeggen dat er een bestand is. Neen de oorlog gaat door en door en door. Vraag is nu wat triggert steeds die oorlog wat is toch het levenselixer van die oorlog……nu even niet want ik smacht naar het moment dat die witte vlag omhoog blijft…maar neen, die oorlog hij gaat maar door en door. Als de topdog het wil dan mag de underdog zich uitrusten, maar o wee als de topdog het in haar hoofd haalt en weer over de oorlog begint na te denken, dan rommelt het al vooruit met donder en bliksem gepaard. Het is immers een ongelijke strijd die je niet kunt winnen, het enige wat telt is een strijd tegen windmolens en die win je niet….dus einde verhaal. Je wint hem niet. Klaar dus is communicatie niet meer mogelijk en valt er niets meer te genieten, geen energie gevers en zeker geen energienemers. Maar je innerlijke zelf gaat er wel kapot aan als je niet op een of andere manier wraak kunt nemen, je gelijk of je gram kunt halen, welnu die komt in dit verhaal uit de puntmuts van Kabouter Plotseling, want alleen met sprookjes kom je verder in het echt zul je aan de rouwverwerking moeten. Het is niet anders. Nieuwe horizonten verschijnen, oude verdwijnen als stipjes aan de horizon, hoe sneller hoe beter. Een clear-cut is het diepste maar beste wat je kan overkomen in zo’n situatie. Alleen komen er steeds weer die vreselijke ijslelijke confrontaties met bloemen op de ramen zo koud….zo koud….zo koud dat je je adem steeds weer inhoud. Breath in-breath out zeg ik dan maar weer tegen mezelf….windmolens, witte vlag, oorlogsverleden, littekens, oude wonden, openrijten is niet leuk, laat het rusten. Door mij op 13-04-2009